عنوان لذت بخش “لیمو لیمو لیمو لیمو لیمو لیمو” یک کمدی رمانتیک با مفهوم بالا با مضامین زبان و ارتباطات است. قهرمانان آن، الیور و برنادت، زوج معمولی شما هستند که کمی همخوانی ندارند: او یک موسیقیدان ایده آلیست، او یک وکیل معقول است. او فکر می کند که او بیش از حد حرفه ای است، اما او فکر می کند که او فقط ناامن است زیرا بیشتر از او درآمد دارد. زمانی که دولت قانون جدیدی را وضع می‌کند که همه شهروندان را از صحبت بیش از 140 کلمه در روز منع می‌کند، به تفاوت‌های آنها توجه می‌شود.
چگونه یک زوج در چنین شرایطی می توانند زنده بمانند؟ به اصطلاح “قانون هش” اساس نزدیکی آنها را تهدید می کند و آنها را مجبور می کند تا مکالمه خود را به سهمیه ناچیز روزانه کاهش دهند. اما در حالی که الیور مورد توهین قرار می گیرد و به یک جنبش اعتراضی می پیوندد تا این قانون را لغو کند، برنادت، که غرایزش محافظه کارانه است، در ابتدا از پیامدهای آن راضی است. رابطه آنها ممکن است از هم بپاشد یا نباشد.
این اولین نمایش پر جنب و جوش، توسط سام اشتاینر، نمایشنامه نویس جوان بریتانیایی، چند سال پیش در مدار مستقل از موفقیت کمی برخوردار بود. اولین بار در سال 2015 در مرکز هنر وارویک اجرا شد و در سال بعد به جشنواره فرینج ادینبورگ رفت – و اکنون در تئاتر هارولد پینتر در وست اند لندن، به کارگردانی جوزی رورک و در حال اجرا از یک باد دوم نسبتاً برجسته‌تر لذت می‌برد. 18 مارس.
ایدان ترنر و جنا کولمن، بازیگران این فیلم، به لطف ایفای نقش در سریال‌های تلویزیونی «پولدارک» و «دکتر هو»، نام‌های نسبتاً بزرگی در شو بیز بریتانیا هستند. به عنوان الیور، ترنر به عنوان یک رویاپرداز هنری اساسی دلسوز است – کمی خود را جذب می کند، اما قلب او در جای درست است. برنادت کلمن تیز و تیز است و بسیار شبیه به یانگ او است. آنها با هم پرتره‌ای جذاب و قابل ربط از زوج‌های بلند در دندان را ارائه می‌کنند که بین بیگانگی و لطافت حرکت می‌کند.
به طور سطحی، “لیمو” خود را به تفسیر سیاسی وامی دارد. دولت بریتانیا اخیراً قانون جدیدی را پیشنهاد کرده است که به پلیس اختیارات بیشتری برای سرکوب اعتراضات می دهد، که در تلاش است تا از طریق پارلمان این قانون را هدایت کند. در مقابل این پس‌زمینه، خواندن سناریویی که در اینجا به‌عنوان استعاره‌ای نه چندان ظریف برای استبداد خزنده به تصویر کشیده شده است، وسوسه‌انگیز است. اما مفهوم محوری نمایشنامه برای طنز سیاسی بسیار ضعیف است. تقریباً هیچ چیز در مورد چرایی وضع قانون هش به ما نمی گویند، جز اینکه دولت سعی کرد آن را با صحبت های خیرخواهانه از «بهزیستی» و «تحریک بیش از حد» توجیه کند. مخاطب باید شک و تردید خود را به حالت تعلیق در بیاورد – چگونه می توان آن را اجرا کرد؟ – و فقط با آن همراه شوید. در حقیقت، این یک دیستوپیا نیست بلکه یک تمرین فکری است.
اشتاینر زمانی که “لیمونز” برای اولین بار در سال 2015 وارد کالج شد، تازه از دانشگاه فارغ التحصیل شده بود، و لحظاتی وجود دارد که آن را به عنوان کار اولیه نشان می دهد. وقتی الیور اعلام می‌کند که تحت محدودیت‌های جدید «اورولی» زندگی می‌کند، احساس می‌شود که نمایشنامه‌نویس دست ما را گرفته است. در مورد محدودیت 140 کلمه ای، به نظر می رسد اشاره ای به توییتر است، که قبل از دو برابر شدن آن به 280 در سال 2017، محدودیت 140 کاراکتری داشت. اما هنوز مشخص نیست که اشتاینر چه ارتباطی بین رسانه های اجتماعی و سرکوب دولتی برقرار می کند. آزادی بیان حداقل می توان گفت این مفهوم کمی درهم است.
نقطه قوت نمایشنامه در ریف های بازیگوش آن بر زبان است، زیرا الیور و برنادت خود را با رژیم جدید سکوت تحمیلی دولت تطبیق می دهند. آنها برای صرفه جویی در سهمیه روزانه کلمه خود، با کد مورس، و پورمانتوهای سکه ای آزمایش می کنند. («نوعی» به «سورف» تبدیل می‌شود؛ «دوستت دارم» به «لوو» می‌شود.) این امر بافت دیالوگ را تغییر می‌دهد، زیرا این زوج به دنبال صرفه‌جویی در تعداد کلمات خود هستند. بحث های روح جویی که طولانی و درگیر بود باید با لحن های تقریباً تک هجا از سر گرفته شود. این محدودیت باعث می‌شود که زبان در همان نقطه‌ای که احساسات تشدید می‌شود، از بین برود و کلمات باید آزادانه‌تر در جریان باشند. در مورد این سوال که آیا او می‌خواهد بچه‌دار شود، برنادت که تا آن زمان پرحرف بوده، به یک استاکاتو متوقف می‌شود که بی شباهت به تلگرام است: «بله. خیر دردناک، ترسناک… وقت استراحت. موارد را از دست بدهند. موقعیت. حقوق شاید.” این یک آزمایش ادبی جذاب است که تقریباً تنظیم کمی ساختگی را توجیه می کند.
«لیموها» پیچشی غیرمعمول در روایتی نسبتاً معمولی است: داستان قدیمی زن و شوهری که صمیمیت‌شان بیش از حد آشنا شده است، انباشته شدن رنجش‌های کوچک و کاهش زندگی جنسی، تصمیم می‌گیرند که بچسبند یا بپیچند. این به خوبی اجرا شده است، با دیالوگ هوشمندانه – اشتاینر گوش خوبی برای ریتم زوج‌های نزاع‌کننده دارد – و طنز بی‌نظیر خلع سلاح. بسیار جالب است که روی این واقعیت تمرکز کنیم که اجزای اصلی آن به‌طور اجتناب‌ناپذیری کلیشه‌ای هستند، با شخصیت‌هایی که کمی بیش از یک سری ویژگی‌های سهام را در تقابل دوتایی نشان می‌دهند: عمل‌گرا/رویاپرداز، جناح راست/چپ و غیره.
این سرگرمی خوب و تمیز است – نه خیلی عمیق و نه بسیار هوشمندانه، اما با این وجود سرگرم کننده است.
لیمو لیمو لیمو لیمو لیمو
تا 18 مارس، در تئاتر هارولد پینتر، در لندن. thelemonsplay.co.uk
