اما ماشین‌های عضلانی باید به طرفداران پرفورمنس اعتماد می‌کردند، که نظرات آنها اغلب دوستان غیرعلاقه‌دار را متقاعد می‌کرد که چه ماشینی بخرند. بیشتر مردم مثلاً به GTO نیازی نداشتند، اما تصویر وحشیانه GTO بیش از چند نفر را مجبور به خرید یک Tempest LeMans ملایم با سبک مشابه می کرد. رنگ های وحشی در مد بودند، بنابراین American Motors رنگ های روشن "Big Bad" را برای سال های درب اتوماتیک پارکینگ 1969-70 ارائه کرد. دوج و پلیموث یک پالت "High Impact" با نام‌های حواس‌پرتی مانند Tor-Red، Plum Crazy، و Go-Man-Go داشتند.

به این ترتیب بود که ماشین‌های عضلانی با وجود اینکه فروش زیادی نداشتند، تأثیر زیادی در بازار داشتند. در پایان دهه، این صنعت به قدری بزرگ شده بود که گروه تجاری خود را تشکیل داد که ابتدا انجمن تولیدکنندگان تجهیزات سرعت و سپس انجمن بازار تجهیزات سرعت (SEMA) نامیده شد.

حقایق اساسی Automatic Door

خودروسازان راه های خلاقانه ای برای ارتباط با این بازار پیدا کردند. و به همین دلیل، به عنوان محل اثبات غیررسمی منیفولدها، کاربراتورها و سایر قطعات سرعتی که توسط خود خودروسازان طراحی شده بودند، تبدیل شد. در برخی از مدل ها، می توانید یخچال را برگردانید و قطعات را از پایین تست و سرویس کنید. خودروهای قدیمی آن‌ها را جدا از موتور داشتند، اما در خودروهای مدرن، قطعات یکپارچه هستند.

در سال 1955، Chevy شروع به ارائه موتور V8 بلوک کوچک افسانه ای خود، Turbo Fire V8 کرد. بالاخره بقیه هم آنجا بودند، پس چرا نبینید که با چه چیزی روبرو بودید؟ از این گذشته، آن را در زمان افسردگی تولید شده است، بنابراین مرد در خیابان قطعا قرار نیست پشت فرمان.

Campiness شیار بود و یک دانشمند دیوانه در پشت هرست/اولدز 1969 بود. مقامات رسمی باید مورد سرزنش قرار می گرفتند و Pontiac GTO Judge 1969 در این شوخی بود. اما جنبه دیگری از صحنه ماشین عضلانی وجود داشت – و مرد، این صحنه شیاردار بود.

دهه 1940نام‌هایی مانند هرست (شیفت‌کننده)، ادلبروک (منیفولد)، اسکندریان (میل بادامک)، و دیگران به خوبی برای دنده‌های مجلات خودرو و نشان‌های برجسته خودروهای مسابقه‌ای شناخته شده بودند. SEAT، یک خودروساز اسپانیایی، SEAT Leon را در سال 1998 معرفی کرد. تا به امروز، این خودرو تحت سه ارتقای اساسی قرار گرفته است که آخرین آن در سال 2012 اتفاق افتاد. گزینه ها.