Yacovone همچنین برخی از انتخاب های گیج کننده را در مورد اینکه کدام متفکران و نویسندگان باید تأکید کند انجام می دهد. به نظر می رسد او جان اچ. ون اوری، ناشر قرن نوزدهمی نیویورک و مبلغ حزب دموکرات را به عنوان کلید اصلی درک برتری سفیدپوستان موجود در مواد درسی می داند. ون اوری یکی از رایج‌کننده‌های نژادپرستی علمی بود، مانند نظریه پوچ چندزایی، که معتقد بود سیاه‌پوستان و سفیدپوستان گونه‌های جداگانه‌ای هستند و برده‌داری یک حالت طبیعی برای طبقه پایین‌تر سیاه‌پوستان است.
یاکوون می نویسد ون اوری “ترکیبی سمی از جوزف گوبلز، استیو بانون و روپرت مرداک” بود و اشاره می کند که ایده های او امروزه در وب سایت های برتری طلب سفیدپوست توزیع می شود.
اما بافت همبند که ون اوری را به مدرسه ارتباط می دهد نازک است. Yacovone 40 صفحه را به نوشته های Van Evrie اختصاص می دهد که اکثریت قریب به اتفاق آن در مطبوعات رایج منتشر شد. تنها چهار صفحه از این صفحات، محتوای تک کتاب درسی او، تاریخ کودکان جنگ داخلی، را به تفصیل شرح می دهد. در حالی که افسانه‌های نژادپرستانه در آن کتاب برای نسل‌ها دوام آورد – برای مثال، اینکه مردم برده‌شده آزاد شده توسط ارتش اتحادیه به جای اینکه آزادی را در آغوش بگیرند، به اربابان خود چسبیده‌اند، یاکوون نمی‌گوید که ون اوری به طور گسترده مسئول قرار دادن معلمان و دانش‌آموزان در معرض این افراد بود. دروغ های گسترده در واقع، او تنها یک مدرسه را در بوستون مستند می کند که در واقع از کتاب درسی ون اوری استفاده می کرد.
در فصل‌های بعدی، یاکوون شواهد بیشتری ارائه می‌کند که نشان می‌دهد کتاب‌های درسی مورد بررسی قرار می‌گرفتند. بین سال‌های 1936 و 1957، حداقل 12 ایالت کتاب درسی دبیرستانی به نام «توسعه آمریکا» نوشته «فریمونت پی ویرث» را پذیرفتند که برده‌داری را «شیطان ضروری» برای رشد اقتصادی کشور می‌خواند. هارولد راگ، معلم مترقی و استاد کلمبیا، میلیون‌ها کتاب درسی را در سال‌های قبل از جنگ جهانی دوم فروخت، که برخی از آنها توسط لژیون آمریکایی به دلیل همدردی‌های کمونیستی‌شان سوزانده شد. اما حتی راگ شرایط برده داری را «بدتر از برخی از کارمندان کارخانه ها و کارخانه های شمال» به تصویر کشید.
یاکوون می‌نویسد: «کتاب‌های درسی بعد از کتاب‌های درسی، برده‌ها را به‌گونه‌ای توصیف می‌کنند که در کابین‌های راحت زندگی می‌کنند، با غذای مقوی فراوان، و شب‌های خود را با آواز خواندن در اطراف آتش می‌گذرانند». نویسندگان و ناشران وحشیگری گذرگاه میانی، تجاوز جنسی و جدایی خانواده را از بین بردند.
Yacovone تاریخچه فعالیت در مورد مواد درسی را ساده می‌پندارد، اما به اعتراضات NAACP علیه کتاب‌های درسی نژادپرستانه توجه می‌کند. او همچنین می‌نویسد که «دختران متحد کنفدراسیون» – سازمانی که هنوز هم وجود دارد – در اوایل قرن بیستم برای قرار دادن کتاب‌های مثبت درباره کوکلاکس کلان در مدارس سراسر جنوب تلاش کرد.
در آخرین فصل خود، یاکوون به امروز می پردازد، و هم امید و هم خطر را در گسترش مطالب تاریخی آنلاین پیدا می کند، برخی از آنها با کیفیت و قابل اعتماد هستند، بسیاری از آنها نه. در اینجا او از یک معلم کانکتیکات نقل قول می کند که گزارش می دهد که یکی از چالش های آموزش طنین تاریخ این است که بسیاری از دانش آموزان نژادپرستی را “در حال حاضر رفع شده” می بینند.
