مالزی: «همه داستان مهاجرت دارند»، حالا بیایید بخوریم

الروی یی، گزارشگر تحقیقی و تهیه کننده کمپین دری داپور گفت: «من نمی توانم راهی بهتر از استفاده از غذا برای آوردن همه به میز غذا بیاندیشم. ما به داستان‌های مشترکی نیاز داریم که نشان دهد مهاجران و پناهندگان در روایت‌های مالزی جایگاهی دارند.»

داستان‌ها و طعم‌های پوتوی تامیل، نام بانه چوک کامبوج، غذای جنگلی کاچین شان جو، مندی مرغ یمن، و نان تخت روهینگیا لودیفیدا طعم این روایت‌ها را می‌دهد و داستان‌های خود را در ویدیوهای دری داپور با حضور افراد مشهور مالزیایی که از تاریخ و میراث آشپزی نمونه‌برداری کرده‌اند، روایت می‌کنند.

این کمپین که توسط OHCHR در دسامبر 2022 راه اندازی شد، با یک شرکت بدون عنوان، یک تیم تولید تأثیرات اجتماعی مستقر در کوالالامپور، با هدف قرار دادن این داستان های خوشمزه در قلب گفتمان عمومی شریک شد.

“غذا همیشه مردم را سر میز می آورد”

از طریق هفت ویدیوی کوتاه، افراد مشهور از آشپزخانه کارگران مهاجر و پناهندگان بازدید کردند تا یک غذای خانگی را در اطراف یک میز به اشتراک بگذارند، در مورد زندگی، امیدها و رویاهای یکدیگر بشنوند و چیزهای مشترک آنها را بیاموزند.

سرآشپز وان در اپیزودی با حمید، که یک ایام کورما پاکستانی خوشمزه سرو می کرد، گفت: «هر وقت غذا درست می کنید و میهمانان خود را می آورید، همه لبخند می زنند و خوشحال می شوند، زیرا غذا همیشه مردم را سر میز می آورد.

او گفت: “صرف نظر از اینکه ما از کدام فرهنگ، کجا آمده ایم، همه باید غذا بخورند.”

سفر یک روزه مزرعه

لیزا، کارگر مزرعه کامبوجی، چیزی بیش از یک وعده غذایی را با مهمانانش، کمدین مالزیایی کاوین جی و الوی اینستاگرامر غذا به اشتراک گذاشت. در طی یک سفر یک روزه برای بازدید از او در مزرعه، لیزا به آنها نشان داد که چگونه nom banh chok، یک غذای نودل برنج تخمیر شده معطر می پزد.

لیزا گفت: “از اینکه کسی برای دیدن من، دیدن من و دوستانم به اینجا بیاید، خیلی خوشحالم.”

رد و بدل شدن جوک دور میز، آقای. جی گفت: “همه یک داستان مهاجرت دارند”.

او گفت: “مهم نیست نژاد شما چیست، اگر به اندازه کافی به گذشته نگاه کنید، داستان مهاجرت خود را خواهید یافت.”

تبادلات مشابه در اطراف میزهای شام در قسمت های دیگر دری داپور که سرآشپزهای مهاجر و پناهنده با تأثیرگذار عدالت اجتماعی، دکتر Dr. هارتینی زینودین، خواننده رپ حجابی بونگا، مربی ساموئل آیزایا، ستاره فیلم تامیل یاسمین نادیا، دی جی رادیویی چینی زبان کریستینا، و نورول ایزا انور، سیاستمدار و فعال.

دقیقاً همینطور است!

از میانمار تا مالزی، افطار در قسمتی رایج بود که ملیسا ادریس، روزنامه‌نگار پخش و برایان مک فیترز، سفیر ایالات متحده را با عایشه، مربی جامعه روهینگیا کنار میز قرار داد.

“من دوست دارم آنها را بشناسم و همچنین بسیار خوشحالم که می توانم توضیح دهم که دارم چه کار می کنم و چه کسی هستم [to them]عایشه در حالی که برای مهمانانش ضیافت افطاری آماده می کرد، گفت.

عایشه با چند نفر از دوستانش پشت میزی پر از غذاهای سنتی نشسته بود.

او پیش از گفتگوی پر جنب و جوش در مورد جشن های عید اذعان کرد: «پیش از این، هرگز برای جوامع دیگر آشپزی نکرده بودم.

ام‌اس. رکن، دوست ادریس و عایشه، خاطرات مشابهی از دوران کودکی خود را از روستای مالزی و خانه خانوادگی اش در راخین، میانمار به اشتراک گذاشتند.

رفتاری که امروز با من داشتند، اگر می‌توانستیم به اندازه یک کشور میزبانی مهربان باشیم، خیلی راه می‌رفت. – روزنامه نگار ملیسا ادریس

“دقیقا همینطوره!” ام‌اس. ادریس فریاد زد. “گاهی اوقات ما روی تفاوت ها تمرکز می کنیم و متوجه نمی شویم که تقریباً سنت های مشابهی داریم.”

پس از جشن، او قدردانی و مکاشفه را به اشتراک گذاشت.

او گفت واضح است که “رسانه‌ها در دیگر پناهندگان و مهاجران، در عادی‌سازی نفرت، در ایجاد تفرقه و هدف قرار دادن جامعه‌ای که از قبل به حاشیه رانده شده‌اند، به عنوان قربانی ترس‌های ما در طول یک بیماری همه‌گیر، چقدر همدست بوده‌اند.”

آنها بهترین ها را به ما دادند. آنها همه چیز را به ما دادند.» او با گریه گفت. رفتاری که امروز با من داشتند، اگر می‌توانستیم به اندازه یک کشور میزبانی مهربان باشیم، راه طولانی را طی می‌کردیم.»

‘سر و صدا را قطع کن’

برای طراحی این کمپین، OHCHR تحقیقی را سفارش داد که رابطه پیچیده ای را بین مهاجران و مالزیایی ها آشکار کرد. یافته‌ها نشان داد که پاسخ‌دهندگان با اکثریت قاطع موافق هستند که احترام به حقوق بشر نشانه یک جامعه شایسته است و همه مستحق حقوق برابر در کشور هستند.

حدود 63 درصد موافق بودند که جوامع آن‌ها وقتی از همه حمایت می‌کنند قوی‌تر هستند و بیش از نیمی معتقد بودند که باید به دیگران کمک کنند فارغ از اینکه چه کسی هستند یا از کجا آمده‌اند. حدود 35 درصد از پاسخ دهندگان به شدت یا تا حدودی قویاً معتقد بودند که باید از افرادی که از آزار و اذیت یا جنگ فرار می کنند استقبال کرد و به همین تعداد نیز مایل به استقبال از کسانی هستند که قادر به دریافت مراقبت های بهداشتی، تحصیلی، غذا یا کار شایسته نیستند.

پیا اوبروی، مشاور ارشد مهاجرت در منطقه آسیا و اقیانوسیه در OHCHR گفت: «مهاجرت برای بسیاری از مالزیایی‌ها موضوعی پیچیده و اغلب انتزاعی است، اما قصه‌گویی راه خوبی برای کاهش سر و صدا است.»

پای گاو و رفاقت

او گفت: «تحقیق ما نشان داد که مردم می‌خواهند زندگی روزمره مردم در حال حرکت را بشنوند و ببینند، درک کنند و قدردانی کنند که ما بیشتر از آنچه که ما را از هم جدا می‌کند، مشترک هستیم. که بیانگر بیانیه جهانی حقوق بشر است که امسال 75 ساله می شود.

با تولید این فیلم‌های کوتاه، او گفت: «امیدواریم داستان‌سرایان مالزیایی الهام‌بخش باشیم تا فضای روایت را به اشتراک بگذارند و همه ما در نحوه ارتباط خود با همسایگان مهاجر و پناهنده خود تجدید نظر کنیم.»

لیزا سوریحانی بازیگر در یک زمین وسیع نخل روغنی، غذای کالدو کوکوت – سوپ پای گاو – را که میزبانش سوها، کارگر اندونزیایی مزارع، سرو کرده بود، خورد.

لیزا سوریحانی بازیگر سینما در یکی از قسمت‌های دری داپور گفت: «آنچه یاد گرفتم این بود که «سعی کن و اجازه نده چیزهایی که نمی‌دانی روی رفتارت با انسان‌های دیگر تأثیر بگذارد».

خانم “مهم نیست چه کسی باشد، اقدامات ما باید ریشه در مهربانی داشته باشد.” سوریحانی گفت.

در اینجا درباره کمپین دری داپور بیشتر بدانید.